ΛΟΥΚΟΥΜΙ ΤΡΥΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

   ΛΟΥΚΟΥΜΙ  ΤΡΥΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

 

 
 

Λουκουμάκια...

Το λουκούμι είναι παραδοσιακό γλύκισμα της Τούρκικης κουζίνας. Παρασκευάζεται στην Τουρκία από τον 15ο αιώνα, και το αρχικό του όνομα ήταν rahat hulkum, παραφθορά του οποίου είναι η λέξη λουκούμι. Σερβίρεται σε μικρά κυβικού σχήματος κομμάτια, και συχνά περιέχει αμύγδαλο, ενώ διατίθεται σε διάφορες γεύσεις οι πιο συνηθισμένες από τις οποίες είναι το τριαντάφυλλο (κόκκινο λουκούμι), το περγαμόντο (πράσινο λουκούμι) και η μαστίχα (κίτρινο λουκούμι).

Η παραγωγή λουκουμιού, έκτοτε, έχει επεκταθεί σε διάφορα μέρη του κόσμου, αρχικά στις χώρες της Ευρώπης, της Μεσογείου και τις Αραβικές χώρες και αργότερα και σε όλες τις υπόλοιπες ηπείρους.

Στην Ελλάδα εισήχθη τον 19ο αιώνα, και κατά τόπους έχουν δημιουργηθεί διαφορετικές εκδοχές που εμπλούτισαν την αρχική συνταγή. Για την παραγωγή λουκουμιών φημίζεται η Σύρος. Στις Σέρρες παράγεται ένα τοπικό είδος λουκουμιού, ο λεγόμενος ακανές, που ξεχωρίζει για την έντονη γεύση του λόγω του κατσικίσιου βουτύρου που περιέχει. Μια ακόμα χαρακτηριστική συνταγή παράγεται στην Κομοτηνή και ονομάζεται σουτζούκ λουκούμ.
Το μόνο προϊόν αυτού του είδους με προστατευμένη ονομασία προέλευσης είναι το κυπριακό «Λουκούμι Γεροσκήπου». Τα λουκούμια στην περιοχή της Γεροσκήπου ξεκίνησαν να παράγονται το 1895 και η διαφορετικότητα τους από παρόμοια προϊόντα εντοπίζεται στην στιβαρότητα, την ελαστικότητα και την μειωμένη γλυκύτητα.

Ραχατ ΛΟΥΚΟΥΜ...

Χρειαζόμαστε:

• 4 κούπες ζάχαρη κρυσταλλική
• 1 1/2 νισεστέ
• 4 1/4 κούπες νερό
• 1 κουταλάκι του γλυκού κρεμοριο
• 1 1/2 κουταλιά της σούπας ροδόνερο
• 1 κουταλιά της σούπας χυμό λεμονιού
• 1 κούπα χοντροκομμένο αμύγδαλο (όχι στο μουλτι) και καβουρντισμένο καλά
• Άχνη ζάχαρη για το πασπάλισμα
• Λίγο νισεστέ για το ταψί
• 4-5 σταγόνες χρώμα ζαχαροπλαστικής

Εκτέλεση:1) Ετοιμάζουμε πρώτα το ταψί που θα βάλουμε μέσα το χυλό μας, το πασπαλίζουμε μπόλικο νισεστέ!
2) Βάζουμε σε κατσαρόλα 1 κούπα νερό με την ζάχαρη και το χυμό λεμονιού. Βράζουμε το σιρόπι στους 220-230 βαθμούς με το θερμόμετρο για σιρόπια.
3) Παράλληλα μέχρι να βράσει το σιρόπι μας, διαλύουμε στο υπόλοιπο νερό 3 1/4 κούπες το νισεστέ και το κρεμοριο.

4) Το βάζουμε σε χαμηλή φωτιά να πήξει ανακατεύοντας συνέχεια (δεν αργεί).5) Μόλις πήξει το αδειάζουμε μέσα στο σιρόπι που σιγοβράζει και το ανακατεύουμε γρήγορα γρήγορα να ομογενοποιηθεί

6) Αρχίζουμε το ανακάτεμα συνεχώς για 15-20 λεπτά σε χαμηλή φωτιά, προσοχή να μην σας κολλήσει στον πάτο της κατσαρόλας θέλει συνέχεια ανακάτεμα και δυνατό να στεγνώσει γρήγορα από τα υγρά χωρίς να μας κολλήσει προς το τέλος βάζουμε το ροδόνερο αν θέλουμε 3-4 σταγόνες χρώμα ζαχαροπλαστικής, το ανακατεύουμε ακόμα λίγο να εξατμιστεί εντελώς το ροδόνερο.

7) Στο τέλος αδειάζουμε μέσα τα αμύγδαλα μας και ανακατεύουμε πολύ καλά να πάνε παντού.Η διαδικασία από την στιγμή που θα είναι έτοιμος ο χυλός δεν μας δίνει περιθώρια να μείνει μέσα στην κατσαρόλα και να περιμένει.

8) Αδειάζουμε γρήγορα κατά μήκος σε όλο το ταψί μας και γρήγορα, γρήγορα το απλώνουμε προσεχτικά να μην ανεβάσουμε επάνω το νισεστέ που βάλαμε στην αρχή στο ταψί μας, αν θέλετε μπορείτε στο τέλος να το στρώσετε με ένα κουτάλι που θα το βουτάτε σε ροδόνερο με φειδώ να μην υγρασιαστεί πολύ το λουκούμι.Το ύψος πρέπει να γίνει 3-4 πόντους. Το αφήνετε τουλάχιστον 8-10 ώρες να στεγνώσει (οπωσδήποτε)μη βιαστείτε να το κόψετε.

9) Το αναποδογυρίζετε πάνω σε πάγκο που έχετε βάλει μπόλικη άχνη και το ξεσκονίζετε με ένα πινέλο να φύγει εντελώς το νισεστέ,το μαζεύεται από γύρω γύρω και καθαρίζετε τον πάγκο.
10) Πασπαλίζετε και από πάνω μπόλικη άχνη το λουκούμι και αρχίζετε να το κόβετε λουρίδες βουτώντας το μαχαίρι στην άχνη για να σας το κόβει όμορφα και χωρίς να κολλάει.

11) Αφού το κόψετε και σταυρωτά σε κύβους τα ανακατεύετε με τα χέρια σας να πάει παντού η άχνη ζάχαρη...

lollipop.. LOllipop oh lolli lollipop!! :)

Εχουν βγει ακομη και τραγουδια για τα περιφημα και πεντανοστιμα γλυφιτζουρια... Μικροι και μεγαλοι υποκιπτουν στην γοητεια τους!! Μα πως να αντισταθουν?

ΛΙΚΕΡ

ΛΙΚΕΡ

Η λέξη λικέρ προέρχεται από το λατινικό liquifacere που σημαίνει διαλύω. Στις σελίδες της ιστορίας τα ηδύποτα εμφανίζονται ως φαρμακευτικά προϊόντα ανάμειξης βοτάνων διαλυμένων σε οινόπνευμα, για την αντιμετώπιση ασθενειών και παθήσεων του οργανισμού όπως η μαλάρια, οι πόνοι της περιόδου και οι στομαχικές διαταραχές. Μοναχοί είναι οι καταγεγραμμένοι εφευρέτες αυτών των φαρμακευτικών παρασκευασμάτων, που είναι οι πρόγονοι των σημερινών λικέρ. Ορισμένα από τα γνωστά στις μέρες μας, για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες βότανα ήταν ξακουστά από παλιά. Η εκχύλιση των συστατικών τους στο οινόπνευμα ήταν και ένας άλλος τρόπος συντήρησής τους. Η προσθήκη της ζάχαρης έγινε για να καταστεί ευκολότερη η χορηγία και η κατανάλωση των βοτάνων και υπήρξε το βήμα που έφερε τα ελιξήρια των μοναχών πιο κοντά στη σημερινή τους μορφή ως λικέρ. Ακόμη και σήμερα πολλοί προτείνουν ένα ηδύποτο για τη θεραπεία της δυσπεψίας και για την τόνωση του οργανισμού. Δεν είναι τυχαίο πως οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν τη λέξη cordial, που σημαίνει τονωτικό, όταν μιλούν για ένα λικέρ, ενώ πολλοί Ευρωπαίοι τη λέξη digestive που σημαίνει χωνευτικό.

Πώς φτιάχνονται;

Για την παρασκευή των λικέρ χρησιμοποιείται καθαρή αλκοόλη γεωργικής προελεύσεως ή απόσταγμα γεωργικής προελεύσεως (ζυμωμένων στεμφύλων, οίνου, ζυμωμένου χυμού σακχαροκάλαμου κ.λπ.) ή ένα ή περισσότερα αλκοολούχα ποτά (ουίσκι, ρούμι) ή, τέλος, αλκοολικό μείγμα των παραπάνω προϊόντων. Το οινόπνευμα αρωματίζεται με ένα ή περισσότερα αρωματικά βότανα και μετά προστίθεται ζάχαρη, μέλι ή διάφορες άλλες φυσικές γλυκαντικές ουσίες.

Η παραγωγική διαδικασία που ακολουθείται περιλαμβάνει την εκχύλιση* των αρωματικών συστατικών στην αλκοολούχο βάση και εν συνεχεία την απόσταξη* του εκχυλίσματος. Ωστόσο, κάθε εταιρεία για την παραγωγή λικέρ μπορεί να χρησιμοποιεί διαφορετικές μεθόδους επεξεργασίας των πρώτων υλών. Συγκεκριμένα, κάποιες φορές εφαρμόζεται μόνον εκχύλιση και άλλες μόνον απόσταξη. Η εκχύλιση γίνεται σε ανοξείδωτες ή ξύλινες δεξαμενές και η διάρκειά της καθορίζεται ανάλογα με την πρώτη ύλη που επεξεργαζόμαστε, καθώς επίσης και τα τεχνικά μέσα που διαθέτουμε με σκοπό την επιτάχυνση της διαδικασίας. Η απόσταξη γίνεται σε χάλκινους ή ανοξείδωτους άμβυκες οι οποίοι θερμαίνονται κατά προτίμηση με ατμό ή υδατόλουτρο. Συνήθως, πραγματοποιείται διπλή απόσταξη και το παραλαμβανόμενο προϊόν, δεδομένου ότι διακρίνεται σε κεφαλές, καρδιά και ουρές (πρώτο, μεσαίο και τελευταίο κλάσμα απόσταξης αντιστοίχως), είναι η καρδιά.

Στο τελικό προϊόν, είτε προέρχεται από απόσταξη είτε από απλή εκχύλιση, προστίθενται οι γλυκαντικές ουσίες αραιωμένες, αναλόγως, σε νερό ή σε ποσότητα εκχυλίσματος. Διορθώνεται ο αλκοολικός βαθμός με προσθήκη νερού ή αποστάγματος, ενισχύεται το άρωμα με προσθήκη εκχυλίσματος της ουσίας και το χρώμα του λικέρ με προσθήκη εκχυλίσματος ή με φυσικές χρωστικές ουσίες επιτρεπόμενες από τη νομοθεσία.

Το λικέρ αφήνεται για ένα μικρό χρονικό διάστημα πριν από την εμφιάλωση ώστε να γίνει το πάντρεμα των αρωματικών και γευστικών χαρακτηριστικών του που θα δώσει ένα αρμονικό μείγμα. Τις περισσότερες φορές εμφιαλώνεται και διατίθεται στην αγορά άμεσα. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που αφήνεται να παλαιώσει. Εξάλλου, θα συναντήσετε λικέρ στα οποία το αλκοόλ βάσης είναι ήδη παλαιωμένο, όπως στα λικέρ με βάση το κονιάκ ή το ουίσκι.

Bitters ή χωνευτικά ποτά

Πρόκειται για μια κατηγορία ποτών που δεν ανήκει ακριβώς στα λικέρ, μιας και δεν έχουν ένα βασικό συστατικό τους, τη ζάχαρη, ή περιέχουν ελάχιστη ποσότητα. Προτιμότερο είναι να καταναλώνονται σε κοκτέιλ με άλλα γλυκύτερα ποτά. Περιέχουν μείγματα βοτάνων και θεωρούνται τα καλύτερα χωνευτικά, οπότε και προσφέρονται συχνά στο τέλος ενός λουκούλειου δείπνου. Η Angostura και το Fernet Branca είναι τα πιο γνωστά ποτά αυτής της κατηγορίας.

Πώς να τα σερβίρετε;

Σε μικρά ποτήρια παρόμοιου σχήματος με το ποτήρι του κονιάκ. Με παγάκια ή τριμμένο πάγο ή παγωμένα από το ψυγείο. Τα λικέρ που έχουν ελαφρά αρώματα και δεν είναι εξαιρετικά γλυκά σερβίρονται και χωρίς πάγο σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Σε συνδυασμό με άλλα λιγότερο γλυκά ποτά, χυμούς ή αναψυκτικά σε δροσιστικά κοκτέιλ στην αρχή του γεύματος.

Στο τέλος του δείπνου.

11 διάσημα λικέρ που αξίζει να δοκιμάσετε

Benedictine

Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Πρώτες ύλες: Μοναστηριακό λικέρ, βασίζεται σε μια «κρυμμένη» συνταγή που χρονολογείται από το 1510. Λέγεται ότι περιέχει περί τα 27 βότανα και μπαχαρικά. Στη πρώτη του έκδοση κυκλοφόρησε για τη θεραπεία της μαλάριας και των ρευματισμών. Χαρακτηριστικά: Χρώμα βαθύ πορτοκαλί. Εντονα βοτανικά και μπαχαρικά αρώματα, με αυτά του κίτρου, της βανίλιας και του πιπεριού να υπερέχουν. Γεμάτο, πλούσιο σώμα, με μαλακιά και φίνα επίγευση μελιού και κανέλας.
Αλκοολικοί βαθμοί: 45%
Τιμή: 22,80 E

Averna

Χώρα Παραγωγής: Σικελία
Πρώτες ύλες: Η συνταγή που εφευρέθηκε πριν από 200 χρόνια από μοναχούς είναι ένα μείγμα από βότανα και ρίζες.
Χαρακτηριστικά: Βαθυκόκκινο, σχεδόν καφέ χρώμα, αρώματα από φρεσκοκομμένα βότανα και λουλούδια. Εντονα γλυκόπικρο, θυμίζει μπαχαρικά, με πολύπλοκες νότες από φυτά και βότανα στη γεύση. Πολύ δυνατή και με μεγάλη διάρκεια η επίγευση.
Αλκοολικοί βαθμοί: 32% Τιμή: 14,30 E

Chartreuse κίτρινη

Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Πρώτες ύλες: Μάλλον το διασημότερο μοναστηριακό λικέρ, το οποίο και χρονολογείται ήδη από το 1605. Κυκλοφορεί σε δύο εκδόσεις, την πράσινη με αλκοολικό βαθμό 55% και την κίτρινη, που θεωρείται πιο ελαφριά από άποψη γεύσης και αλκοολικού τίτλου. Η συνταγή του περιλαμβάνει 135 βότανα, ρίζες και μπαχαρικά εκχυλισμένα σε μπράντι. Χαρακτηριστικά: Διάφανο κιτρινοπράσινο χρώμα (ή πράσινο για την πράσινη εκδοχή της) 100% φυσικά αποκτημένο από τα βότανα που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή του. Στη μύτη ανάμεικτα αρώματα λουίζας, φασκόμηλου, δυόσμου, με υποβόσκουσα μια φαρμακευτική χροιά. Γλυκόπικρες νότες από γλυκόριζα, σαφράν και κάρδαμο στο στόμα, δυνατές για την πράσινη Chartreuse και πιο ήπιες για την κίτρινη.
Αλκοολικοί βαθμοί: 40%
Τιμή: 21,50 E

Creme de Menthe - Marie Brizard

Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Πρώτες ύλες: Μέντα
Χαρακτηριστικά: Χαρακτηριστικό πράσινο χρώμα, φρέσκο και δροσερό το άρωμα της μέντας, διακριτική και αναζωογονητική η αίσθησή της στο στόμα. Γλυκό, καθαρό και επιβλητικό το τελείωμα.
Αλκοολικοί βαθμοί: 30%
Τιμή: 10,90 E

Jagermeister

Χώρα Παραγωγής: Γερμανία
Πρώτες ύλες: Το Jagermeister είναι ένα μείγμα ουδέτερης, καθαρής αλκοόλης μέσα στην οποία ωριμάζουν 56 διαφορετικά βότανα, φρούτα και μπαχαρικά. Χαρακτηριστικά: Καφέ χρώμα με μελένιες ανταύγειες, που αποκτά με φυσικό τρόπο από τις πρώτες ύλες. Τα αρώματά του διακριτικά φαρμακευτικά, με βότανα, κανέλα και πιπεράτα μπαχαρικά. Η γλυκόπικρη γεύση του με φυτικούς, γήινους χαρακτήρες και πλήρες σώμα.
Αλκοολικοί βαθμοί: 35%
Τιμή: 16 E

Galliano

Χώρα Παραγωγής: Ιταλία
Πρώτες ύλες: Η μυστική συνταγή του περιέχει 35 βότανα, ρίζες, μούρα και λουλούδια αναμεμειγμένα με διάφορα οινοπνευματούχα. Χαρακτηριστικά: Χρυσοκίτρινη λαμπερή χροιά, αρώματα περίπλοκα με έντονη την παρουσία του τζίντζερ, της βανίλιας και του μάραθου. Στο στόμα γλυκό και λιπαρό με απαλές νότες λουλουδιών, πιπεράτες και υπόξινες ταυτόχρονα.
Αλκοολικοί βαθμοί: 30%
Τιμή: 16,95 E

Drambuie

Χώρα Παραγωγής: Σκωτία
Πρώτες ύλες: Βότανα, σκωτσέζικο ουίσκι και μέλι από ρείκια.
Χαρακτηριστικά: Χρώμα λαμπερό κίτρινο με χρυσοκόκκινες ανταύγειες. Εντονη η γεύση του μελιού και του ξύλου στη μύτη, βανίλια, αποξηραμένα φρούτα, κίτρο και μπαχαρικά στο στόμα. Μεταξένιο, πλούσιο σώμα, πιπεράτη και μακριά η επίγευση.
Αλκοολικοί βαθμοί: 40%
Τιμή: 21,50 E

Pernod

Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Πρώτες ύλες: Μείγμα βοτάνων και μπαχαρικών όπως μάραθος, μοσχοκάρυδο, ύσσωπος, αγγελική, αστεροειδής γλυκάνισος κ.λπ. Χαρακτηριστικά: Χρυσοκίτρινο απαλό χρώμα, διακριτικά αρώματα βοτάνων, γλυκάνισου και σανταλόξυλου. Ξηρό, περίπλοκο και δυνατό στο στόμα. Μεγάλη η επίγευση.
Αλκοολικοί βαθμοί: 40%
Τιμή: 17,30 E

Absente

Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Πρώτες ύλες: Γλυκάνισος, μέντα, αγγελική, αστεροειδής γλυκάνισος, μικρός άψινθος (ως υποκατάστατο του απαγορευμένου στο παρελθόν άψινθου, που κατηγορήθηκε πως περιείχε παραισθησιογόνες ουσίες), και άλλα βότανα, ρίζες και μπαχαρικά. Χαρακτηριστικά: Χαρακτηριστικά έντονο σμαραγδοπράσινο χρώμα, έντονα βοτανικά αρώματα. Στο στόμα υπερισχύει ο γλυκάνισος σε συνδυασμό με πολύπλοκες βοτανικές, φυτικές γεύσεις. Μεγάλη διάρκεια επίγευσης.
Αλκοολικοί βαθμοί: 55%
Τιμή: 26,70 E

Fernet Branca

Χώρα Παραγωγής: Ιταλία
Πρώτες ύλες: Χρονολογείται από το 1845 και είναι το μείγμα από 27 βότανα, ανάμεσα στα οποία, αλόη, ρίζα γεντιανής, σαφράν, μύρρα, κάρδαμο, σε απόσταγμα από σταφύλια. Χαρακτηριστικά: Το Fenet Branca ανήκει στην κατηγορία των bitters. Θεωρείται εξαιρετικό χωνευτικό και πίνεται σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Το χρώμα του, καφέ με πορτοκαλίζουσες ανταύγειες, είναι αποτέλεσμα των φυτικών συστατικών του. Στη μύτη γίνεται περίπλοκο με ένα μπουκέτο από φυτικά αρώματα και στο στόμα πικρό, φαρμακευτικό, με νότες από μέντα, χαμομήλι και άλλα βότανα που αφήνουν ένα υπόξηρο, βοτανικό τελείωμα.
Αλκοολικοί βαθμοί: 40%
Τιμή: 18 E

Elixir vegetal de la grande Chartreuse

Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Πρώτες ύλες: Το ελιξήριο αυτό με τον εξαιρετικά υψηλό αλκοολικό βαθμό χρησιμοποιείται σαν χωνευτικό και τονωτικό, παρά σαν λικέρ. Ακολουθείται η ίδια συνταγή -την οποία κατέχουν μόνο τρεις μοναχοί- στην οποία στηρίζεται η κίτρινη και η πράσινη Chartreuse.
Χαρακτηριστικά: Υστερα από την επίθεση των 71 βαθμών αλκοόλ θα ανακαλύψετε και αρώματα βασιλικού, μέντας και κίτρου, που θα σας θυμίσουν τα κλασικά λικέρ της Chartreuse.
Αλκοολικοί βαθμοί: 71%
Οδηγίες χρήσης: Ρίξτε μερικές σταγόνες πάνω σε ένα κύβο ζάχαρης, σε λίγο ζαχαρόνερο ή σε ένα αφέψημα. Πρόκειται για δραστικό χωνευτικό και τονωτικό. Στη Γαλλία είναι πιο πιθανό να το βρείτε σε φαρμακείο παρά σε κάβα!
Τιμή: 10 E τα 100 ml

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΡΑΜΕΛΑΣ..

Η ιστορία της καραμέλας χρονολογείται κατά την περίοδο της εμφάνισης του πρώτου ανθρώπου... Η ιδέα της καραμέλας ξεκίνησε από τον άνθρωπο των σπηλαίων ο οποίος έτρωγε μέλι. .Η πρώτη καραμέλα χρησιμοποιήθηκε από τους Αρχαίους Αιγυπτίους για λατρευτικούς σκοπούς. Κατά τους αρχαίους χρόνους, οι Αιγύπτιοι,οι Άραβες και οι Κινέζοι ετοίμαζαν ζαχαρώδη από φρούτα και ξηρούς καρπούς τα οποία καραμελοποιούσαν με μέλι. .Τα δύο παλαιότερα είδη καραμέλας είναι η γλυκοριζα και  το τζίντζερ..
Οι βρασμένες καραμέλες άρχισαν να καταναλώνονται τον δέκατο έβδομο αιώνα στην Αγγλία και στις αμερικανικές αποικίες.... Οι σπιτικές σκληρές καραμέλες, ιδίως με γεύση δυόσμου και λεμονιού, έγιναν δημοφιλείς κατά τον δέκατο ένατο αιώνα.... Μέχρι τα μέσα του 1800, πάνω από 380 αμερικανικά εργοστάσια παρήγαν καραμέλες οι οποίες πωλούντανσε γυάλινα δοχεία από καταστήματα γενικών ειδών!!

Τρουφακια νηστισιμα....!

 Τι χρειαζομαστε:

• 100 γρ κακάο άγλυκο
• 200 γρ ζάχαρη (ανάλογα πόσο γλυκά τα θέλετε)
• 200 γρ φρυγανιά τριμένη
• 200 γρ καρύδι χοντροκομμένο
• νερό (όσο πάρει για να γίνει μια σφιχτή ζύμη)
• κονιάκ (προαιρετικά)

ΕΠΙΚΑΛΥΨΗ:

•  τρούφα ή καρύδα (την οποία μπορείτε να βάλετε και μέσα στο μείγμα) ή κακάο ή ξηροί καρποί

Πως το κάνουμε:

1. Ανακατεύω όλα τα υλικά του μείγματος μέχρι να γίνει μια σφιχτή ζύμη.
2. Κάνω μπαλίτσες και τις βουτάω στην τρούφα.
3. Αν θέλω, βρέχω απέξω τις μπαλίτσες μου με επιπλέον κονιάκ ή νερό.

Γλυκά του κουταλιού

Από τα πλέον παραδοσιακά γλυκά της Ελλάδας είναι αυτά του κουταλιού. Ζαχαρωμένα φρουτάκια ή λαχανικά, από τα πιο κλασικά μέχρι τα πιο περίεργα, γλυκά σαν το μέλι, συναντάμε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Οι τουρίστες που επισκέπτονται συχνά τη χώρα μας τα έχουν λατρέψει. Oι έλληνες του εξωτερικού φροντίζουν να τα φιλοξενούν στο τραπέζι τους, αφού εκτός από ένα απλώς νόστιμο φαγώσιμο προϊόν, μπορεί να μετατραπεί σε ένα υπέροχο κέρασμα με ελληνική ταυτότητα!

Τα γλυκά κουταλιού δημιουργήθηκαν πριν χιλιάδες χρόνια, από την ανάγκη των νοικοκυριών να συντηρήσουν τα περίσσια φρούτα και λαχανικά της παραγωγής. Από την αρχαιότητα ακόμη οι νοικοκυρές προσπαθούσαν να εφευρίσκουν διάφορους τρόπους, είτε στεγνώνοντάς τα στον ήλιο, είτε συντηρώντας τα μέσα σε σιρόπι, μετά από βράσιμο των φρούτων ή σε μαρμελάδες. Αποκαλούνται «κουταλιού», επειδή τα κερνούσαν μέσα σε ένα μεγάλο μπολ με πολλά κουταλάκια ή σε μικρά πιατάκια κεράσματος, φυσικά με ένα μικρό κουτάλι. Το γλυκό του κουταλιού αποτελούσε το πιο καλοδεχούμενο κέρασμα για όλα τα νοικοκυριά και οι καλεσμένοι έδειχναν να το απολαμβάνουν ιδιαίτερα.

Παστέλι

 

                          

Η ιστορία του παστελιού

Το παστέλι είναι ένα γλυκό από σουσάμι και μέλι. Είναι γλύκισμα τονωτικό, πλούσιο σε βιταμίνη Ε, ασβέστιο, φώσφορο, κάλιο, μαγνήσιο, σίδηρο. Οι ρίζες του παστελιού ξεκινούν από την Ιλιάδα του Ομήρου.

Προς το τέλος του 20ου αιώνα, το παστέλι κυκλοφορούσε στην Ελλάδα συσκευασμένο σε παραλληλόγραμμα τεμάχια των 120-150 γραμμαρίων με αρκετά μαλακή υφή (μελάτο). 
Σήμερα το παστέλι βρίσκεται στην αγορά και σε μικρότερες συσκευασίες αλλά και σε προϊόντα με διαφορετική υφή (μελάτο, τραγανό). Υπάρχουν δε και άλλα γλυκά προϊόντα στα οποία το σουσάμι έχει αντικατασταθεί από ξηρούς καρπούς (αμύγδαλα κυρίως).

Το παστέλι έχει μεγάλη διάρκεια ζωής.

Αναφέρεται από τον Ηρόδοτο  κατά τον 5ο αιώνα π.Χ.:

ἱστάντες δὲ τοὺς χοροὺς τρωκτὰ σησάμου τε καὶ μέλιτος ἐποιήσαντο νόμον φέρεσθαι, ἵνα ἁρπάζοντες οἱ τῶν Κερκυραίων παῖδες ἔχοιεν τροφήν

αλλά και 1000 χρόνια αργότερα, τον 5ο αιώνα μ.Χ. από τον λεξικογράφο Ησύχιο :

<σησάμη>· σησαμίς. καὶ πλακοῦς ἐκ σησάμης

 

Η εμφάνιση του παστελιού στην Λευκάδα

Στη Λευκάδα το παστέλι όπως και το μαντολάτο ξανάγινε ευρέως γνωστό μέσω των Ενετών κατακτητών και το πέρασμα της άδειας κατασκευής και διάθεσης των εδεσμάτων αυτών στους κουρείς-μπαρμπέρηδες της πόλης, σαν βοηθητικό πάρεργο για τις ώρες της αναμονής πελατών για κούρεμα και ξύρισμα . 
Είχαν λοιπόν μαζί με το σπάσιμο των αμυγδάλων και το εμπόριο αμυγδαλόψυχας ένα τρόπο να συμπληρώνουν το εισόδημα τους και να διαθέτουν το απόθεμα τους σε αμύγδαλο διατηρούμενο για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. 
Διατηρούσαν δε μικρό εργαστήριο πίσω από το κουρείο κι έτσι λοιπόν διατηρήθηκε σαν ένα συμπλήρωμα του εισοδήματος η κατασκευή παστελιού και μαντολάτου.
Έγινε γνωστό στην λεγόμενη καλή κοινωνία των Ενετών-στους πλούσιους της εποχής δηλαδή- που από τα Επτάνησα εισήγαγαν μέλι θυμαριού, σησάμι, κρασί, λάδι, σταφίδες, αμύγδαλα και άλλα, κάποια στιγμή και παστέλι και μαντολάτο. Έτσι εξαπλώθηκε σε όλη την Ενετική επικράτεια. Στην Ιταλία θεωρείται πια παραδοσιακή συνταγή όπως και το μαντολάτο αφού από αιώνες χρησιμοποιείται και εμπλουτίζεται με παραλλαγές. 
Το ότι επαναπροτάθηκε δεν σημαίνει όμως ότι είναι Ενετική επινόηση, όπως ευρέως ακόμα και από Έλληνες λέγεται.[ Όπως εξάλλου δεν είναι ιταλική επινόηση η πίτσα -πίτα της κάτω Ιταλίας- και τα ζυμαρικά-πάστα=ζύμη- απλά εκείνοι τα έκαναν μόδα μέσω της διασποράς -κυρίως στην Αμερική- και των εστιατορίων που τα πρότειναν σαν φθηνό κι εύκολο

Συνταγή:

Τι χρειαζόμαστε:

• 500γρ ανθόμελο
• 500γρ σουσάμι
• 1 φλούδα από λεμόνι ή και 1 από πορτοκάλι
• 1 κούπα ανθόνερο ή λίγο καλαμπόκέλαιο

Πως το κάνουμε:

1. Καβουρδίζουμε λίγο το σουσάμι είτε σ΄ένα τηγάνι ανακατεύοντας , είτε σε ένα ταψί στο φούρνο παρακολουθώντας.
2. Σε μια κατασαρόλα βάζουμε το μέλι να βράσει 10 λεπτά και το ξαφρίσουμε. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και το λίγο αφήνουμε να σιγοβράζει. Προσθέτουμε το σουσάμι και ανακατεύουμε το παχύρευστο μίγμα.
3. Ελέγχουμε το μίγμα μας αν είναι έτοιμο ως εξής:
4. α. Ρίχνουμε μια κουταλιά σε ένα μπωλάκι με νερό. Αν σχηματιστεί μια ελαστική μπαλίτσα είναι έτοιμο. Αν είναι πολύ μαλακή συνεχίζουμε το βράσιμο.
5. β. Ρίχνουμε 1/2 κουταλιά σε ένα πιάτο. Αν μόλις κρυώσει (το βάζουμε στο ψυγείο ή φυσάμε για να μην περιμένουμε) ξεκολλήσει εύκολα είναι έτοιμο.
6. Μόλις είναι έτοιμο το κατεβάζουμε από τη φωτιά και περιμένουμε λίγο να "ανεβούν" οι φυσαλλίδες πάνω.
7. Σε ένα ταψί απλώνουμε λαδόκολλα και περιχύνουμε με το ανθόνερο. Αντί για ανθόνερο μπορούμε να αλείψουμε με καλαμποκέλαιο τη λαδόκολλα. Επίσης μπορούμε να πασπαλίζσουμε την επιφάνεια με καβουρδισμένο ελαφρα σουσάμι.
8. Αφαιρούμε τις φλούδες λεμονιού και πορτοκαλιού και αδειάζουμε το μίγμα στο ταψί.
9. Με βρεγμένα χέρια το χτυπάμε με την παλάμη για να μην μείνουν κενά και το απλώνουμε (με ένα μικρό λαδωμένο πλάστη κύλινδρο) σε πάχος 1 εκατοστό περίπου.
10. Αφού κρυώσει λίγο (μετά από 10-15 λεπτά) χαράζουμε με ένα λαδωμένο μαχαίρι σε λωρίδες ή ρόμβους (σαν μπακλάβά) ή τετράγωνα. Έτσι το αφήνουμε να κρυώσει καλά εκτός ψυγείου.
11. Έπειτα χωρίζουμε τα κομμάτια καλά ως κάτω όπως θέλουμε και τα φυλάμε σε δροσερό μέρος (οχι ψυγείο) σε ένα αεροστεγές δοχείο για πολύ καιρό. Για να μην κολλάνε μεταξύ τους μπορούμε να βάζουμε ανάμεσα κομμάτια λαδόκολλας.
12. Είναι πολύ εύκολο μόνο προσοχή να μην παραβράσει και καραμελώσει. Το κάνω συχνά γιατί μας αρέσει.

All about ice-creams!!!

Ιστορία

Eίναι μερικές φορές που ξυπνάς και σου έχει κολλήσει κάτι στο μυαλό. Για παράδειγμα, να δοκιμάσεις παγωτό όπως το έφταχναν τα παλιά, φτωχά πλην τίμια χρόνια του 16^ουαιώνα. Και συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις που θα βρεις τη συνταγή. Γι’ αυτό φτιάχτηκε το Μουσείο Ιστορίας του Παγωτού στην Anzola dell’ Emilia, κοντά στην Μπολόνια στην Ιταλία.

Πίσω από την ιδέα κρύβεται ο Όμιλος Carpigiani, συνήθης ύποπτος σε ό,τι αφροά το παγωτό. Η αρχή του γλυκού ταξιδιού ξεκινάει από το 1530, τότε που ο Cosimo Ruggieri, αλχημιστής της βασιλικής οικογένειας των Μεδίκων, έφτιαξε ένα παγωτό που ενθουσίασε τόσο πολύ την Κατερίνα των Μεδίκων, ώστε να πάρει μαζί της σε ταξίδι της στο Παρίσι τη μυστική συνταγή του Ruggier. “To παγωτό ήταν σύμβολο δύναμης και χρησιμοποιούνταν στο δικαστήριο ως για να ενισχύσει το κύρος των ευγενών”, αναφέρει ενδεικτικά η έφορος του μουσείου Luciana Pallitti.

Για την ιστορία, το χιλίων τετραγωνικών μουσείο κόστισε 1,5 εκατομμύριο παρακαλώ, και ανάμεσα στα εκθέματα θα βρείτε την πρώτη συνταγή  για σιρόπι ζάχαρης στον κόσμο αλλά και vintage παγωτομηχανές. Και το καλύτερο κομμάτι: οι γευστικές δοκιμές για τους επισκέπτες, με παγωτό σύκο και μπαλσάμικο, συνταγές για σορμπέ βατόμουρο από το 1800 και σορμπέ από καφέ, εμπνευσμένο το 1854. Πώς να αντισταθείς σε όλα αυτά τα καλούδια;

ΤΟ ΠΑΓΩΤΟ έχει βελτιωθεί πολύ από τότε που πρωτοεμφανίστηκε. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι εφεύραν το σορμπέ. Αυτό το ημικατεψυγμένο επιδόρπιο, φτιαγμένο από χιόνι, φρούτα και μέλι, μπορούσε μερικές φορές να βρεθεί στα τραπέζια των πλουσίων. Η παραγωγή του σορμπέ τελειοποιήθηκε σε μια μεγάλη περίοδο χρόνου, προφανώς φτάνοντας στο ζενίθ της στα χέρια Αράβων σεφ στη διάρκεια του Μεσαίωνα. Οι λέξεις «σορμπέ» και «σερμπέτι» είναι πιθανώς αραβικής καταγωγής.

Θα μπορούσε να λεχτεί ότι το κλασικό σορμπέ, φτιαγμένο κυρίως από νερό (γρανίτα), είναι ο πρόγονος του σημερινού παγωτού. Σημείο στροφής αποτέλεσε η χρήση γάλακτος, αβγών, ζάχαρης και αρωμάτων που παρήγαν ένα κρεμώδες, γευστικό μείγμα. Αν είχατε ζήσει το 17ο αιώνα στην αυλή του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ΄, θα είχατε παραστεί μάρτυρας της πρώτης επίσημης παρουσίασης του παγωτού στην υψηλή κοινωνία. Εκείνη την εποχή υπήρχε κάποια αντιλογία μεταξύ γιατρών και άλλων λογίων ως προς το αν το παγωτό ήταν καλό για την πέψη ή όχι.

Πώς ήταν δυνατόν όμως να φτιαχτεί παγωτό όταν δεν υπήρχαν παγωτομηχανές; Πρώτα πρώτα, χρησιμοποιούσαν δυο δοχεία από ξύλο ή κασσίτερο, που έμπαιναν το ένα μέσα στο άλλο. Το μείγμα του παγωτού το προετοίμαζαν στο μικρότερο δοχείο, και γέμιζαν το κενό μεταξύ των δύο με πάγο και αλάτι. Αφού ανακάτευαν τα συστατικά, άφηναν το μείγμα στο δοχείο, και το παγωτό ήταν έτοιμο. Πού έβρισκαν τον πάγο; Πριν από αιώνες ο άνθρωπος ανακάλυψε ότι μπορούσε να φτιάξει πάγο και να τον φυλάξει μαζεύοντας χιόνι το χειμώνα και συμπιέζοντάς το σε λάκκους που ήταν καλυμμένοι με άχυρα και κλαδιά βελανιδιάς. Το 19ο αιώνα, ανακαλύφτηκαν οι μηχανές για την κατασκευή πάγου και χρησιμοποιήθηκαν για μαζική παραγωγή. Στο σπίτι διατηρούσαν τον πάγο σε παγωνιέρες που ήταν φτιαγμένες από ξύλο και φελλό.

Αυτός ο αιώνας έχει δει πολλές βελτιώσεις στην τεχνική της παρασκευής παγωτού. Τα ψυγεία, οι παγωτομηχανές και άλλα μηχανήματα τώρα διευκολύνουν τόσο τη βιομηχανική όσο και την οικιακή παραγωγή παγωτού, και υπάρχουν βελτιωμένα επίπεδα υγιεινής.

και «σερμπέτι» είναι πιθανώς αραβικής καταγωγής.

ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΚΛΕΟΝΙΚΗ :γλυκά ανά χώρες

Κάποια γλυκά μάς είναι οικεία και τα συναντάμε συχνά όταν βρεθούμε σε διάφορες χώρες του κόσμου, όπως το ιταλικό gelato, τα ισπανικά churros και ακόμα πιο συχνά τις παριζιάνικες κρέπες. Υπάρχουν όμως και άλλα πολλά, που είναι τόσο στενά συνδεδεμένα με τον τόπο παραγωγής τους που θα αποτελούσε «έγκλημα» αν παραλείπατε να τα δοκιμάσετε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σας.
Ο κόσμος των γλυκών είναι ιδιαίτερα πλούσιος και κάθε χώρα έχει τις δικές της προτιμήσεις. Άλλες χώρες αγαπούν τα τηγανητά γλυκά, άλλες τα κρεμώδη, άλλες τα κέικ και άλλες τα παγωμένα και φρουτένια.
Δεδομένου λοιπόν, ότι τα γλυκά αποτελούν σημαντικό κομμάτι του γαστρονομικού πλούτου μιας χώρας, είναι λογικό να φτιάχνονται από τα καλύτερα και πιο εκλεκτά προϊόντα του κάθε τόπου, όπως είναι τα κόκκινα φασόλια στην Ιαπωνία, το ρύζι στην Ταϋλάνδη και το toffee στη Βρετανία. Ας παρουσιάσουμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά γλυκά του κόσμου, που πρέπει να δοκιμάσετε οπωσδήποτε στα επόμενα ταξίδια σας…
Maple Taffy, Καναδάς
Το maple taffy φτιάχνεται ρίχνοντας ζεστό maple syrup (σιρόπι σφενδάμου) επάνω σε πάγο ώστε να σκληρύνει και να γίνει σαν καραμέλα. Στη συνέχεια, τοποθετείται ένα ξυλάκι στο οποίο τυλίγεται κυκλικά το καραμελωμένο σιρόπι για να γίνει σαν γλειφιτζούρι.
Gelato, Ιταλία
Το gelato είναι η λατρεία των Ιταλών και πωλείται σε «εξειδικευμένα» μαγαζιά σε όλη τη χώρα. Διαφέρει κάπως από το γνωστό μας παγωτό καθώς έχει λίγο λιγότερα λιπαρά και είναι κάπως πιο ελαφρύ στη γεύση. Θα βρείτε άπειρες γεύσεις σε gelato, αλλά οι πιο κλασικές είναι φουντούκι (nocciola), σοκολάτα, στρατσιατέλα και η γνωστή αλλά μοναδική βανίλια.
Gulab Jamun, Ινδία
Το gulab jamun προέρχεται από την περσική λέξη για το ροδόνερο και το hindi «jamun» που αναφέρεται σε ένα τοπικό φρούτο και υποδηλώνει το σχήμα του γλυκού. Φτιάχνονται με μια γαλακτώδη ζύμη η οποία παίρνει στργγυλό σχήμα και τηγανίζεται σε καυτό λάδι προτού βουτηχτεί σε σιρόπι με ροδόνερο, σαφράν και άλλα μυρωδικά.
Quindim, Βραζιλία
Το quindim είναι ένα επιδόρπιο που αντικατοπτρίζει την πορτογαλική επιρροή των αποίκων της Βραζιλίας. Αυγά, ζάχαρη και καρύδα αναμιγνύονται και γίνονται μια κρεμώδης μπάλα.
Pastel de Nata, Πορτογαλία
Αυτό το πορτογαλικό γλυκό, έχει ένα κοινό με το βραζιλιάνικο quindim: τη χρήση του κρόκου των αυγών για χρώμα και γεύση. Το Pastel de Nata είναι ένα μικρό στρογγυλό ταρτάκι από κρέμα ζαχαροπλαστικής με βάση το αυγό. Συνήθως τρώγεται σκέτο, αλλά σε πολλά μέρη το σερβίρουν πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρη ή κανέλα στην κορυφή.
Beignets, Νέα Ορλεάνη
Τα Beignets μοιάζουν με τα γνωστά μας ντόνατς. Είναι φτιαγμένα από τηγανισμένη ζύμη με μαγιά και πασπαλισμένα με άχνη και συχνά συνοδεύουν τον καφέ.
Mango με ρύζι, Ταϋλάνδη
Το Mango με κολλώδες ρύζι είναι ένα από τα πιο αγαπημένα γλυκά στην Ταϋλάνδη αλλά και όλη τη Νοτιοανατολική Ασία. Φτιάχνονται από κολλώδες ρύζι (sticky rice) που μαγειρεύεται σε γάλα καρύδας μέχρι να γίνει κρεμώδες, σχεδόν σαν πουτίγκα. Στη συνέχεια σερβίρεται με φρέσκο μάνγκο κομμένο σε λωρίδες και για αυτό προτιμάται στην εποχή του.
Che Dau Xanh, Βιετνάμ
Το κλασικό αυτό βιετναμέζικο γλυκό μοιάζει με σούπα και έχει πολλές παραλλαγές. Κάποιες έχουν σαν βασικό τους συστατικό τα φασόλια, ενώ άλλες μοιάζουν με dumplings γεμιστά με φασόλια. Το σιρόπι όμως, είναι πάντα γλυκό με έντονη τη γεύση του ginger. Συχνά σερβίρονται με σουσάμι από πάνω.
Sticky Toffee Pudding, Αγγλία
Η πεμπτουσία της Βρετανίας, η πουτίγκα (υγρό κέικ) περιχύνεται με σος toffee που έχει τη γεύση της καραμέλας και έτσι φτιάχνεται η sticky toffee pudding. Συνήθως σερβίρεται με παγωτό στο πλάι. Το πρώτο μέρος που λέγεται ότι την προσέφερε στο κοινό είναι το ξενοδοχείο Sharrow Bay Country House.
Gaufres de Liege, Βέλγιο
Οι Βέλγοι λατρεύουν τις βάφλες και τις τρώνε σε όλες τους τις μορφές. Οι Gaufres de Liege όμως, είναι μια παραλλαγή τους ιδιαίτερα ελκυστική και δημοφιλής. Κατάγεται από την Λιέγη και είναι μια μικρή γλυκιά βάφλα με τραγανή εξωτερική επιφάνεια που δημιουργείται από καραμελωμένη ζάχαρη.
Alfajores, Νότια Αμερική
Αυτά τα μικρά στρογγυλά μπισκότα τα συναντά κανείς στο Περού και την Αργεντινή, αλλά και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, από το Μεξικό μέχρι την Ουρουγουάη. Μοιάζουν με τα μπισκότα βουτύρου που τρώνε πολύ στην Αμερική, αλλά περιέχουν ακόμα μέλι, αμύγδαλα και μπαχαρικά. Τρώγονται συνήθως δύο-δύο σαν «σάντουιτς» με γέμιση από κρέμα dulce de leche (σιγοβρασμένο ζαχαρούχο γάλα που καραμελώνει) και κάποιες φορές πασπαλίζονται με καρύδα ή άχνη.
Apfelstrudel, Αυστρία
Το στρούντελ μήλου είναι ένα παραδοσιακό βιεννέζικο γλυκό που φτιάχνεται από φύλλο γεμισμένο με μήλο, κανέλα και ζάχαρη. Συχνά σερβίρεται με παγωτό βανίλια ή σαντιγί και αποτελεί κατά κάποιο τρόπο την αυστριακή απάντηση στον μπακλαβά.
Churros, Ισπανία
Τα Churros είναι τα ισπανικά ντόνατς που τρώγονται για πρωινό ή για επιδόρπιο. Στη Μαδρίτη τα προτιμούν για πρωινό βουτηγμένα σε σοκολάτα ή καφέ, ενώ στο Μεξικό είναι γλυκά και τρώγονται για επιδόρπιο. Στην Αργεντινή και το Περού, αλλά και σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες όπως η Πορτογαλία, τα βρίσκουμε γεμιστά με πραλίνα, dulce de leche και φρούτα.
Basbousa, Αίγυπτος
Το Basbousa είναι ένα γλυκό κέικ με βάση το σιμιγδάλι που «κολυμπάει» σε σιρόπι και συχνά, πασπαλίζεται με ξηρούς καρπούς και ροδόνερο. Παρ’ ότι η προέλευσή του παραμένει «μυστήριο», είναι κοινώς αποδεκτό ότι προέρχεται από την Αίγυπτο.
Daifuku Mochi, Ιαπωνία
Το daifuku mochi είναι ένα παραδοσιακό γλυκό, φτιαγμένο από κέικ ρυζιού (mochi) γεμισμένο με κρέμα ζαχαροπλαστικής ή με κρέμα από κόκκινα φασόλια, από πολτό φρούτων ή ακόμα και με γέμιση καφέ. Συνήθως καλύπτονται και με μια παχιά στρώση ζάχαρης.
Pavlova, Νέα Ζηλανδία
Δανειζόμενο το όνομά του από την γνωστή μπαλαρίνα Anna Pavlova, αυτό το γλυκό της Νέας Ζηλανδίας αποτελείται από μια ελαφριά και «αέρινη» μαρέγκα καλυμμένη με σαντιγί και φρέσκιες φράουλες στην κορυφή της, αλλά και κάποιες φορές με ακτινίδιο, ρόδι ή άλλα φρέσκα φρούτα. Η ιστορία θέλει την μπαλαρίνα Pavlova να επισκέπτεται τη Νέα Ζηλανδία το 1920 και ο chef ενός ξενοδοχείου, για να τιμήσει την επίσκεψή της –κάποιοι λένε ότι την ερωτεύτηκε- δημιούργησε αυτό το λευκό ελαφρύ γλυκό.
Arroz con leche, Νότια Αμερική
Η βάση για όλα τα arroz con leche, παρά τους διαφορετικούς τρόπους παρασκευής που μπορεί να συναντήσει κανείς, είναι το ρύζι. Μοιάζουν με το δικό μας ρυζόγαλο και φτιάχνονται με ρύζι, γάλα, κρέμα γάλακτος, ζάχαρη και κανέλα. Οι Περουβιανοί προσθέτουν και ξύσμα πορτοκαλιού, σταφίδες, κρόκους αυγών και καρύδα. Οι Κολομβιανοί από την άλλη, βάζουν και μερικές σταφίδες βουτηγμένες στο ρούμι, καφέ, βούτυρο και βανίλια, ενώ στο Τρινιδάδ προσθέτουν μερικές σταγόνες Angostura bitters.
Crepes, Παρίσι
Οι κρέπες είναι ίσως, το πιο δημοφιλές γλυκό «δρόμου» στον κόσμο. Τις φτιάχνουν πλανόδιοι στο Παρίσι και τις γεμίζουν με σαντιγί, μαρμελάδες, πραλίνα, λιωμένη σοκολάτα, φρούτα και ό,τι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε.

Γλυκό κουταλιού κιτρολέμονο

 

 

Τι χρειαζόμαστε:

• 2 μεγάλα κιτρολέμονα
• 1 κιλό ζάχαρη
• 3 κούπες νερό
• ½ κούπα γλυκόζη
• 2 κ.σ χυμός λεμονιού

  
      Πως το κάνουμε:

1. Ξύνουμε με λεπτό τρίφτη την εξωτερική κίτρινη φλούδα από τα κιτρολέμονα.
2. Τα κόβουμε στη μέση οριζοντίως και χαράσσουμε τη φλούδα τους σε 4-6 σημεία καθέτως.
3. Αφαιρούμε προσεκτικά τις λωρίδες και κόβουμε την κάθε μια σε λεπτές λωρίδες φάρδους ενός δαχτύλου περίπου.
4. Τις βάζουμε να βράσουν σε μπόλικο νεράκι για 10 λεπτά και χύνουμε το πρώτο νερό.
5. Τις ξαναβάζουμε σε χλιαρό νεράκι και ξαναβράζουμε για άλλα 10 λεπτά.
6. Στραγγίζουμε τις φλούδες και τις βάζουμε σε μια μεγάλη λεκάνη με μπόλικο κρύο νερό , και το αφήνουμε για 24 ώρες αλλάζοντας τακτικά το νερό μέχρι να ξεπικρίσουν.
7. Τις σουρώνουμε από το νερό και τις αφήνουμε να στραγγίξουν.
8. Βάζουμε σε μια κατσαρόλα το νερό με τη ζάχαρη να βράσουν 15 λεπτά περίπου .
9. Προσθέτουμε τις φλούδες και βράζουμε σε δυνατή φωτιά 5 λεπτά, το αφήνουμε να αφήσει τα υγρά του , και το ξαναβράζουμε την επόμενη μέρα ξανά μέχρι να δέσει το γλυκό μας ξαφρίζοντας το.
10. Λίγο πριν το κατεβάσουμε προσθέτουμε τη γλυκόζη και το χυμό λεμονιού ανακινώντας την κατσαρόλα μας (όχι ανακατεύοντας με κουτάλι για να μη λιώσει το γλυκό).
11. Το γλυκό μας έχει δέσει αν παίρνοντας λίγο σιρόπι με ένα κουταλάκι και αφήνοντας το να τρέξει, οι τελευταίες σταγόνες που πέφτουν πάνω σε ένα πιατάκι σχηματίζουν ένα κομπάκι που δεν απλώνει.

παστέλι

Το παστέλι είναι ένα γλυκό από σουσάμι και μέλι. Είναι γλύκισμα τονωτικό, πλούσιο σε βιταμίνη Ε, ασβέστιο, φώσφορο, κάλιο, μαγνήσιο, σίδηρο. Οι ρίζες του παστελιού ξεκινούν από την Ιλιάδα του Ομήρου.
Προς το τέλος του 20ου αιώνα, το παστέλι κυκλοφορούσε στην Ελλάδα συσκευασμένο σε παραλληλόγραμμα τεμάχια των 120-150 γραμμαρίων με αρκετά μαλακή υφή (μελάτο). Σήμερα το παστέλι βρίσκεται στην αγορά και σε μικρότερες συσκευασίες αλλά και σε προϊόντα με διαφορετική υφή (μελάτο, τραγανό). Υπάρχουν δε και άλλα γλυκά προϊόντα στα οποία το σουσάμι έχει αντικατασταθεί από ξηρούς καρπούς (αμύγδαλα κυρίως).
Το παστέλι έχει μεγάλη διάρκεια ζωής.

TO ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΟ ΓΛΥΚΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΤΟ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΟ ΓΛΥΚΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Είναι το ακριβότερο cupcake του κόσμου και το βρίσκετε στον κατάλογο, εκεί που λέει: The Golden Phoenix.

Το γλυκό κοστίζει 645 λίρες (περίπου 817 ευρώ) και σίγουρα έχει πολλές πολλές θερμίδες!

Το συγκεκριμένο cupcake πωλείται στο κατάστημα cupcakes Bloomsbury στο Ντουμπάι, και είναι φτιαγμένο από την καλύτερη σοκολάτα και...φαγώσιμο χρυσό!

Σκεφτείτε μόνο ότι είναι ένα γλυκό...23 καρατίων!

ΤΡΟΥΦΑΚΙΑ

ΥΛΙΚΑ:

1 ½ πακέτο μπισκότα Μιράντα ή παπαδοπούλου (375 γρ)
1 βιτάμ soft (250 γρ.)
1 κούπα του τσαγιού, ζάχαρη άχνη
½ κούπα του τσαγιού, κακάο
½ φλιτζανάκι του καφέ κονιάκ
½ φλιτζανάκι του καφέ λικέρ φράουλα  ή άλλο λικέρ της αρεσκείας σας
2 βανίλιες
100 γρ τρούφα υγείας
100 γρ τρούφα γάλακτος

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

Κόβουμε στο μουλτι τα μπισκότα λίγα λίγα σε μικρά (όχι να γίνουν σκόνη) κομμάτια.
Χτυπάμε με το μίξερ το βιτάμ με την ζάχαρη και το κακάο, προσθέτουμε το κονιάκ , το λικέρ και τις βανίλιες .
Ρίχνουμε το μίγμα στα μπισκότα και ανακατεύουμε με κουτάλι να ενωθούν τα υλικά μας πολύ καλά.
Βάζουμε τη ζύμη στο ψυγείο για 2 ώρες περίπου να παγώσει.
Αφού παγώσει η ζύμη μας αναμιγνύουμε τις δυο τρούφες , παίρνουμε μικρή ποσότητα ζύμης, πλάθουμε σαν μικρό μπαλάκι και κυλάμε μέσα στην τρούφα ώστε να πάει παντού.
Σερβίρουμε τα τρουφάκια μας σε ατομικά χαρτάκια.
Τα διατηρούμε στο ψυγείο, σε καλά κλεισμένο σκεύος.

Καλή επιτυχία.......

ΚΑΡΙΟΚΕΣ:

ΥΛΙΚΑ ΓΙΑ 60 ΚΟΜΜΑΤΙΑ
1 ¼ κούπας γάλα
1 κούπα βούτυρο
1 1/3 κούπας ζάχαρη άχνη
½ κούπα κακάο
3 πακέτα μπισκότα πτι-μπερ αλεσμένα
2 ½ κούπες καρύδια μέτρια αλεσμένα

Για την επικάλυψη
750 γρ. κουβερτούρα

3 κ.σ. καλαμποκέλαιο

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Λιώνουμε το βούτυρο μέσα στο γάλα και το αφήνουμε να κρυώσει.Κοσκινίζουμε την άχνη με το κακάο.Ρίχνουμε τα μπισκότα και τα καρύδια και ανακατεύουμε.Προσθέτουμε το γάλα και ζυμώνουμε μέχρι το μείγμα να γίνει σφιχτό και να πλάθεται. Ίσως χρειαστεί να προσθέσουμε κι άλλο γάλα.

Πλάθουμε το μείγμα σε ρολά πάχους 6-7 εκ., τα τυλίγουμε σε μεμβράνη και τα αφήνουμε στο ψυγείο αρκετές ώρες, να σφίξουν.Κόβουμε φέτες πάχους 0.5 εκ.Λιώνουμε την κουβερτούρα με το λάδι σε μπεν μαρί.Βουτάμε τις καριόκες μια-μια μέσα στη σοκολάτα.Τις ακουμπάμε σε αντικολλητικό χαρτί και βάζουμε στο ψυγείο να σταθεροποιηθεί η σοκολάτα.Τις τυλίγουμε σε αλουμινόχαρτο και τις φυλάμε στο ψυγείο.